Wielka Polonia

Wszyscy chcieliśmy, by Polonia była wielka. Wierzyliśmy, że wielką będzie. Że w końcu w Warszawie będzie tak, jak by było zawsze – gdyby nie Druga Wojna i sowiecka okupacja. Jasne, nie dosłownie, nikt w końcu nie miał nadziei, że czas się cofnie i będzie jak przed sowietami: Polonia, potem długo nic, potem Warszawianka, dopiero gdzieś tam, w tle Legia, Makabi i Skra…

…co by jednak nie mówić: wszyscy wierzyliśmy w Wielką Polonię przyszłości. W tym celu zaprzedaliśmy nawet duszę diabłu… czy można nam wybaczyć? Chodziło wszak o powrót do dawnej chwały… wspólnie  kreśliliśmy plany wielkiego klubu, wielkiego stadionu, Ligi Mistrzów… wierzyliśmy, że to już za rok, za pięć, za dziesięć lat… o krok… o dwa…

Szliśmy na skróty, po linii najmniejszego oporu, byle szybciej… choć wielu przestrzegało, że tak nie wolno… aż przyszła nieunikniona katastrofa i wszyscy nasi wrogowie zatarli ręce: to już jest koniec, Polonia zniknie. Zniknie albo zostanie zmarginalizowana jak Warta czy Garbarnia… Będzie tak, jak w latach osiemdziesiątych: niska liga i garstka „emerytów i rencistów” na trybunach…

…i wtedy stał się cud! Prawie komplet widzów na ostatnim meczu z Piastem… i ci ludzie, którzy wtedy przyszli, powiedzieli: NIE! NIE ZGADZAMY SIĘ! Polonia to coś więcej, niż klub! Polonia to duma, to historia, to wielkość – ale wielkość nie mierzona mistrzowskimi tytułami i kwotami transferowymi: zaprawdę, powiadam Wam, królestwo Polonii nie jest z tego świata…

Polonia to wspomnienie dawnej, lepszej Warszawy, Warszawy która istnieje już tylko w naszych snach…  i nie ma naprawdę znaczenia, czy urodziłeś się w Stolicy, Rzeszowie, Ełku, Zielonej Górze czy w Tomaszowie Mazowieckim… Dawna, Prawdziwa Warszawa zawsze będzie w Tobie… o ile tylko umiesz jej poszukać. Pieprzyć kto jest skąd… nieważne…

…miał być koniec Polonii… aż stał się kolejny kolejny cud: za entuzjazmem poszły pieniądze!

…ile to było wieczorów, kiedy na K6 zbierałem w kapelusz Wasz ciężko zarobiony grosz, by przelać je na konto Nowej Prawdziwej Polonii. Szczerze? Ja mam w dupie forsę, lubię ją mieć wyłącznie po to, żeby wiecznie o niej nie myśleć – ale akurat na te banknoty patrzyłem z szacunkiem godnym Rothschilda… a nawet i z miłością – bo wiem, jakie wyrzeczenia za nimi się kryją. Wiem, że wielu z nas musiało zrezygnować z wakacji… a ilu z nowego telewizora?… a ilu – wprost – odjęło sobie od ust… ile żon żąda teraz rozwodu?… 😉

Jestem z Was dumny! Kiedy widzę tak wielu ludzi – i to wcale nie emerytów, raczej takich młodszych ode mnie – którzy chcą poświęcić swój czas, majątek, wiedzę – z tego tylko powodu, iż zdają sobie sprawę, że człowiek honoru nie płynie z prądem, bo z prądem płynie tylko… to wtedy – wiecie co? Jestem spokojny o przyszłość Polonii Warszawa!

Panie Jurku, spoko, naprawdę! Wykonał Pan misję swego życia – dziś Twoja Polonia jest w dobrych rękach!

Bo to właśnie dzisiaj Polonia jest wielka. Prędzej to nastąpiło, niż przypuszczano. Nie za lat pięć, nie za lat dziesięć, lecz dziś widzimy Wielką Polonię. Choć tam, gdzie miała grać Barcelona – dziś zagrają Bug Wyszków i Amator Maszewo, choć zamiast na Allianz Arena „Czarne Koszule” znowu będą kopać piłkę w Chodakowie – nie za lat pięć, nie za lat dziesięć, lecz dziś Polonia stojąca na straży honoru Prawdziwej Warszawy jest u szczytu swej wielkości i sławy.

Panie, Panowie: nie spieprzmy tego!

[Doman Nowakowski, dzięki uprzejmości strony www.wielkapolonia.pl]